terça-feira, 28 de agosto de 2012

Beijou-me umha abelha



BEIJOU-ME UMHA ABELHA

As almas aflitas aonde irám?
Aonde a juventude tripada?
Os sonhos atraiçoados por onde vagam?
As lágrimas daquel anciám cansado?
Chucha-o todo a terra crua?
Pesam as paredes da minha casa.
Alguns pardais medrosos chegam à janela,
bebem umhas pingas e esvoaçam:

É umha pessoa, irmáns, depressa,
É umha pessoa, irmáns, avessa

Daquela tinha um cam fiel...
Aonde vam as almas dos cadelos?
Quem consola os laios dos cans sem lar?
Passa a vida plúmbea e perde-se.
Os pardais sobrevoam e fogem.
Onte, porém, chegou umha abelha,
bebeu pingotas do prato,
acarinhou-me os lábios
e zumbiu assi:
Conheço a terra plácida
onde vam as almas dos cadelos.
Nada se perde.
A terra nom suga bágoas nem desejos.
Bágoas, desejos, flores murchas,
queixas da vida que se foi,
todo se entorna num rio de doçura,
onde flutua feliz cada sentimento reprimido,
naquela terra oculta
que conheço
tam afastada dos olhos profanos...

A abelha sussurrou-me o segredo
por umha pinguinha d'água,
beijou-me nos lábios
e prometeu:
Quando morreres
fecharei os teus olhos coas minhas asas
coa mesma ternura do meu beijo
e levarei-te à terra oculta
escondida aos olhos profanos.
Ali o vento
apenas tem a força do meu voo.
Ali verás o cam que amas.
Todas as lágrimas ali esquecidas
som gotas no rio de doçura.

Umha abelha beijou-me nos lábios
por umha pinguinha d'água num prato,
beijou-me umha abelha e deixou-me umha promesa.

Déspina Patrinú (1930-), poeta grega em esperanto

(notas para lusófonas/os nom galegas/os: tripada: pisada, esmagada. Laio: queixa, lamento. Pingota: pinga, gota. Bágoa: lágrima)


1 comentário:

  1. ABELO KISIS MIN

    L'animoj turmentitaj kien iras?
    Kien la juneco subpremita?
    La perfiditaj revoj kie vagadas?
    La larmoj de la laca maljunulo?
    Kruda la tero kiu absorbas ĉion?
    Pezaj la muroj estas de mia domo.
    Timemaj paseroj al mi teraso alvenas,
    trinkas akverojn kaj forflugas:
    -Homo ŝi estas, fratoj, rapidu,
    homo ŝi estas, fratoj, ne fidu.-
    Hundon fidelan iam mi havis...
    Kien l'animoj de la hundoj iras?
    De senhejmaj hundoj la plendon kiu konsolas?
    Peza la vivo pasas kaj perdiĝas.
    Paseroj superflugas kaj foriras.
    Tamen hieraŭ, jen, abelo alvenis,
    trinkis el la telero akveron,
    tuŝis al mi la lipojn, kaj tiel zumis:
    -Mi scias la serenan landon,
    kie l'animoj iras de la hundoj.
    Nenio perdiĝas.
    La tero larmojn ne absorbas nek sopirojn.
    Larmoj, sopiroj, velkintaj floroj,
    plendo pro la perdita vivo,
    ĉio verŝiĝas en riveron de dolĉeco, tie,
    kie feliĉa flosas ĉiu subpremita sento,
    en tiu mistika lando,
    kiun mi konas,
    de profanaj okuloj fore, fore...-
    L'abelo tiun sekreton al mi flustris
    pro nura guto da akvo,
    kisis al mi la lipojn
    kaj promesis:
    -Kiam vi mortos
    per mia flugilo la okulojn al vi mi fermos
    tiel tenere kiel mia kiso,
    kaj kondukos vin al la mistika lando
    al profanaj okuloj kaŝita.
    Tie la vento
    la forton havas nur de mia zumo.
    Vian amatan hundon tie vi trovos.
    Ĉiuj larmoj tie forgesitaj,
    gutoj estas en la rivero de dolĉeco.-
    Abelo al mi la lipojn kisis
    pro guto da akvo en telereto,
    abelo kisis min kaj promesis.


    ResponderEliminar